Susanne de Neeve - Immix - CTC: Hoe één mens het verschil kan maken

Susanne de Neeve - Immix - CTC: Hoe één mens het verschil kan maken: Hoe   één mens het verschil kan maken - Vrijheid 2015 5 mei. Maken we er een vrije dag van met kantoor of niet? Die vraag passeert de r...

Hoe één mens het verschil kan maken

Hoe  één mens het verschil kan maken - Vrijheid 2015

5 mei. Maken we er een vrije dag van met kantoor of niet? Die vraag passeert de revue aan de lunch. Ik luister slecht. Ik ben met mijn hoofd bij andere dingen waarmee ik druk ben. Als ik later de vraag krijg wat we hiermee doen en we nog even overleggen met het DB, nemen we de makkelijke route: het is op overheidsniveau een vrije dag. Niet iets voor de private sector. Laat maar gaan. 

Dan is het vakantie, na een aantal maanden hard werken, zowel op kantoor als ‘aan mijzelf’ met mijn opleiding tot transformatief mediator en life & business coach. Gisteren met succes afgerond. Wat een prachtige opleiding. In de auto laat ik de afgelopen weken de revue passeren. Wat een stomme beslissing hebben we eigenlijk genomen over 5 mei. Vrijheid. Het is mijn belangrijkste waarde, de belangrijkste waarde van mijn compagnons en een van de drie belangrijkste waarden van de rechtsstaat. En die rechtsstaat dienen wij als advocaat. Hoezo private sector? Gelukkig is het pas 2 mei. Het is nooit te laat om een stomme beslissing te herzien. Het is ook nooit te laat om opnieuw te beginnen, dat doen we tenslotte elke dag. Gelukkig kunnen we met ons bestuur snel schakelen en ook Norbert en Rik zien de meerwaarde van een herziening. Op de What’s app is iedereen direct geïnformeerd. 

We crashen in Zuid Duitsland. We zijn moe, lekker om niet te lang te rijden. We maken een korte wandeling en eten vroeg heerlijke asperges aan de Stammtisch. We drinken een grote Weissen en een fles witte wijn. Daarna vallen we al om half 8 in slaap. Laat de kinderen maar gaan. Vrijheid!

Rond 21 uur maken ze ons wakker. We schoppen hen naar bed en maken nog een zappje. We blijven hangen bij een indrukwekkend verhaal van een Nederlandse korporaal die omkwam in Afghanistan. Zijn vier dochters worden geïnterviewd. Er is muziek. Ah, het bevrijdingsconcert! Dan volgt het verhaal van boer Lammert Zwanenburg. Hij liet mensen onderduiken op zijn boerderij bij Beilen in Drenthe. Hij werd opgepakt en zonder proces op 19 oktober 1944 gefusilleerd in Westerbork. Zijn nabestaanden zitten het publiek en worden geëerd. Dan volgen de namen van de families die dankzij hen bestaan en voortbestaan. We kijken in een rap tempo naar foto’s van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ook zij zitten in het publiek.

Als eerste hoor ik de naam van de familie Stulemeijer-Oldenburger: Hein, Finy, Cecile, Guido, Tiger, Hidde en Joren. Potverdrie! Dat is mijn familie: de oudste broer van mijn moeder, mijn oom en zijn vrouw, mijn tante, mijn nichtje en neefje, hun kinderen. Wat mooi is dit! De cirkel is rond.

Ik realiseer mij hoe één mens het verschil kan maken. En ook dat ik eerder vandaag een goede beslissing genomen heb.

Ik ben ruim een jaar aan de slag geweest met – onder meer – de vraag wat ik nu eigenlijk kan doen om mezelf te verbeteren en mijn talenten zo te gebruiken dat ik er meer aan heb en de mensen om mij heen ook. Hoe kan ik het verschil maken? Dat doe ik al door mensen te helpen zich te bevrijden van hun conflicten en die te voorkomen en op te lossen. Daar ga ik mee door.

Wat is vrijheid voor mij? Eigenlijk is het heel simpel: Doen wat ik wil en geen oordeel vellen over mijzelf. Goede dingen doe ik toch wel. En stomme dingen ook. Door te doen wat ik wil en anderen te laten doen wat zij willen, zijn we echt vrij. Het kan natuurlijk ook een zootje worden. In wezen hangt het ervan af welk oordeel we over onszelf en over anderen hebben en of we hier last van hebben. Zolang we geen last hebben van ons eigen gevoel, ons eigen oordeel veroorzaakt door ons eigen doen of laten of dat van anderen, zijn we vrij. Niet dat dat gemakkelijk is. We kunnen er wel naar streven en het kan ons keer op keer lukken.